Robbe De Hert  (echte naam: Robin De Hert)  werd in 1942 in het Verenigd Koninkrijk geboren. Na de Tweede Wereldoorlog keert hij met zijn gezin terug naar Antwerpen. Als tiener raakt hij gefascineerd door cinema en beslist hij dat hij filmmaker wil worden. Samen met enkele gelijkgestemde zielen richt hij in 1966 het collectief Fugitive Cinema op, met als doel om de Vlaamse film een sociale dimensie te geven.

Tijdens de jaren 60 en 70 vestige Robbe De Hert zijn naam als kritisch en controversieel filmmaker, met enkele korte films en documentaires als De Dood van een sandwichman (1971). De doorbraak bij het grote publiek volgt met De witte van Sichem (1980), de verfilming van de roman van Ernest Claes uit 1920. In de decennia daarop maakt hij succesvolle films als Zware Jongens (1984) met Gaston en Leo, het semi-autobiografische tweeluik Blueberry Hill (1989) en Brylcream Boulevard (1995), het oorlogsepos Gaston's War (1997) en de verfilming van Willem Elsschots Lijmen/Het Been (2000). Naast zijn werk als regisseur blijft hij actief als kritische en progressieve stem in het culturele debat en schuwt hij de controverse niet door steeds ongezouten zijn mening te geven over de maatschappij en de Vlaamse film.

Robbe De Hert was een groot kenner van de Vlaamse film. Hij werkt bijna twee decennia aan de documentaire Hollywood aan de Schelde (2018), een indrukwekkende kroniek van de Vlaamse cinema. De film ging in première tijdens het Filmfestival van Oostende.

Doorheen zijn carrière wordt Robbe De Hert meermaals bekroond voor zijn films en zijn oeuvre. In 2006 werd hij door de Vereniging van de Vlaamse filmpers onderscheiden voor zijn verdienste aan de Vlaamse film. In 2000 mocht hij de André Cavensprijs voor de Beste Belgische Film in ontvangst nemen voor Lijmen/Het Been. Met Blueberry Hill won hij in 1995 vier Platteauprijzen, waaronder die voor Beste Belgische film en Beste Belgische Regisseur.